MEHLİKA SULTAN

Mehlika Sultan’a âşık yedi genç

Gece şehrin kapısından çıktı;

Mehlika Sultan’a âşık yedi genç

Kara sevdalı birer âşıktı.

Bir hayâlet gibi dünya güzeli

Girdiğinden beri rüyâlarına;

Hepsi meshûr, o muamma güzeli

Gittiler görmeğe Kaf dağlarına.

Hepsi sırtında abâ, günlerce

Gittiler içleri hicranla dolu;

Her günün ufkunu sardıkça gece

Dediler : “Belki son akşamdır bu.”

Bu emel gurbetinin yoktur ucu;

Dâima yollar uzar, kalp üzülür;

Ömrü oldukça yürür her yolcu,

Varmadan menzile bir yerde ölür.

Mehlika’nın kara sevdalıları

Vardılar çıkrığı yok bir kuyuya,

Mehlika’nın kara sevdalıları

Baktılar korkulu gözlerle suya.

Gördüler : “Aynada bir gizli cihan…

Ufku çepçevre ölüm servileri…”

Sandılar doğdu içinden bir an

O, uzun gözlü, uzun saçlı peri.

Bu hazin yolcuların en küçüğü

Bir zaman baktı o vîran kuyuya.

Ve neden sonra gümüş bir yüzüğü

Parmağından sıyırıp attı suya.

Su çekilmiş gibi, rüya oldu!

Erdiler yolculuğun son demine;

Bir  hayâl âlemi peydâ oldu.

Göçtüler hep o hayâl âlemine.

Mehlika Sultan’a âşık yedi genç

Seneler geçti, henüz gelmediler;

Mehlika Sultan’a âşık yedi genç

Oradan gelmeyecekmiş dediler!