Divan Şiiri

Divan şiirinin genel özellikleri şunlardır:

• • Aruz ölçüsü kullanılmıştır.
    
    
  • Daha çok tam ve zengin uyak kullanılmıştır.
    
    
  • Şiirler, “göz için kafiye” anlayışıyla yazılmıştır.
    
    
  • Nazım birimi olarak ağırlıklı olarak beyit tercih edilmiş, beyte göre az da olsa dörtlük kullanılmıştır.
    
    
  • Arapça ve Farsça sözcük ve tamlamalar yoğun olarak kullanılmıştır.
    
    
  • Oldukça sanatlı, ağır bir dili vardır.
    
    
  • Anlam ve söz sanatlarına yer vermek bir hüner olarak görülmüştür.
    
    
  • Gazel, mesnevi, kaside ve rubai gibi Arap ve İran edebiyatı nazım şekillerinin yanı sıra Türklere ait olan şarkı ve tuyuğ nazım şekilleri de kullanılmıştır.
    
    
  • Şiirler konularına göre tevhit, münacat, naat, methiye, fahriye, mersiye, hicviye adlarını almıştır.
    
    
  • Aşk, şarap, sevgili, Allah aşkı gibi konular ağırlıklı olarak işlenmiştir.
    
    
  • Bütün güzelliğine değil parça güzelliğine önem verilmiştir.
    
    
  • Somut konulardan çok soyut konular işlenmiştir.
    
    
  • “Sanat için sanat.” anlayışı egemendir.
    
    
  • Konudan çok konunun işleniş biçimi önemsenmiştir.
    
    
  • Divan şiirinin İran edebiyatından aktarılmış, şaire özgürlük tanımayan bir estetiği vardır.
    
    
  • Duygu ve düşünceler kalıplaşmış sözlerle; yani “mazmun”­larla anlatılmıştır.
    
    
  • Şairler, mahlaslarını son beyitte söylemişlerdir.

Bu dönemde en çok kullanılan nazım şekilleri şunlardır:

• • Gazel      
            
  • Kaside    
               
  • Rubai    
             
  • Şarkı     
              
  • Tuyuğ     
              
  • Murabba 
                  
  • Terkibibent